|
Boz
şəhərin boz adamları
Rəsamlar bunu daha yaxşı bilər: mübariz qırmızı, sırtıq sarı, həyatsevər
yaşıl, təmkinli göy, alicənab qaranı xanım-xatın ağla qarışdırsan boz
rəng alınar. Sevginin, nifrətin, ləzzətin, vahimənin, heyranlığın yerini
bilməyəndə, Allaşın verdiyi duyğular okeanında azanda, kədərdən ləzzət
ala bilməyəndə, sevgidən ağlamayanda bozluq yaranır.
Azqala bütün qorxulu filmlərdə belə kadr var: boz plaşlı adam gündən bozarmış
şlyapasını gözünün üstünə basıb boş, çirkli, bir-birinə bənzəyən küçələrlə
addımlayır. Üzü görünməsə də qorxusu «balaqlarından süzülür». Boz qorxu
rəngidi. Bütün rəngləri basa bilən bozun də çaları çoxdu: evə bir parça
çörək apara bilməmək qorxusu, dünənin xofu, sabahın vahiməsi, hamı kimi
olmaq ehtiyacı kimi dolğun bozla yanaşı «birdən görərlər», «birdən bilərlər»,
«sevə bilmirəm», «darıxıram», «hər şey yalandır» kimi şəffaf yarımtonlar..
Və bütün bu bozluq dənizində batıb özünü itirmək qorxüsü.
Boz sırtıqdı, üzə bozarandı. Zamanın əliylə bozarıb nimdaşlaşan əyin-başından
utanan adamın eybini üzə vurmaqdan ləzzət alandı boz. Boz satqındı, pencəyin,
şalvarın ciblərində mənasız axtarışların izlərini gözə soxmağı sevəndi.
Kim deyir ki, ağ ləkə götürmür? Ağa düşən birinci ləkə gözə girir. İki-üç
ləkədən sonra vicdan xal-xal yox, boz olur. Ağın çirklənməsi bir dərd,
qaranın bozarmasına neynəyək? İnnən belə «qatıq bozdu» deyəcəklər? Bu
yerində optimistlər «eyb eləməz, yaz günəşi çıxıb hər yerə işıq salar»,
psixiatorlar «yaz depresiyasıdı, keçib gedər» deyəcəklər. Bəs onlar bilmir
ki, gün işığı çox şeylərə işıq sala bilər? Qaranlıq dəlilərinin görünməyən
ləkələrini də gözə soxar?
Tikintidən rəngini itirib bozarmış sement rəngli şəhərim, küçələrində
gəzənləri boza bulayırsan, üstünə boz ələyirsən? Qoy hamı «novostroykada»
yaşasın, hər yerdə göydələnlər tikilsin. «Hər ailəyə bir ev» sovet şüarını
artıq reallaşdırıb artıq «Hamıya ev, təkcə ev, evdən başqa heç nə» şüarının
həyata keçməsiylə məşğuluq. Hər səhər evdən çıxında tozunu silib təmizlədiyim
ayaqqabıların bozunu təmizləmək olmur. Bu, tikintinin tozu yox, sevib
öyrəşdiklərimin, söküntünün tozudu, dağıdanların səpdiyi bozdu. Buna elmi
dildə deyəsən konqlomerat, loru dilində həftəbecər deyirlər. Yəni dəxli
oldu-olmadı, hamını və hər şeyi bir qazana töküb boz «bişirirlər». Başıbozlar
qazanının başında mütləq əlində iri çömçəli birisi durub fasiləsiz boz
bulamalıdı. Yoxsa yaxşı bişmərik. Yaxşıca qarışmasaq boz yox çömçəlinin
gözündən iraq, rəngbərng olarıq, özümüzə bənzəyərik, iraq-iraq gözə girərik.
Fikir eləməyə dəyməz, bu yolu heyrətlə baxdığımız Amerika çoxdan keçib.
O qədər milliyyətlər, mədəniyyətləri bozardıb ki...Bütün dünyaya kola
içizdirib, «biq mak» yedirib, Hollivub filmləri, Disney multfilmlərinə
baxmağı məcbur edib. Qarğış deyil ha, amma belə getsə uzaqbaşı amerikalılara
bənzəyəcəyik! Bu da olsun boz yazıya necə deyərlər, nikbin sonluq…
P.S. Səhər tezdən yazını yazmazdan əvvəl qonşumuz qapını döyüb nədənsə
mənə boz parça təklif elədi. Havayı olsa da götürmədim. Çünki qapını örtən
kimi kompüter arxasına keçib bozdan yazacağımı bilirdim…
|
|
