İlk çərşənbə axşamında
Ailə siyasəti liderinin təcrübə mübadiləsi
(Kosaya birinci məktub)

Salam, ay Kosa. Nə var, nə yox? Düz bir il olar səs-sorağın gəlmir. Az keçməz gəlib çıxarsan. Bu gün ilk çərşənbədir axı. Dedim bir hal-əhval tutum. Görüm bu il gələcəksən, ya yox?
Əvvəl özümüzdən yazım. Bayramqabağı şikayət eləyib zarımazlar. Gözümüzün qorasını sıxanda Həmişəbelə gəlib görər, «srok»umuzun üstünə bir il də qoyacaq. Özümə söz vermişəm, bax bu sətirləri oxuyanların canı, nə dinəcəm, nə danışacam. Yazanda isə min yox, min bir dəfə ölçüb biçəcəm. Neynim, balalarım var, necə qıyım ki, onlar cavan ömürlərini «türmədə canını çürüdən anam, vay» deyib məni oxşasınlar. Bilirsən, mənfi şakərim əmələ gəlib, yazmağa qurşanmışam. Gül kimi sənətimi, evdarlıqda professor minimumu səviyyəsinə çatandan sonra atıb, bala-bala yazmağa ürəklənmişəm. Qonşular dalımca pıçıldaşırlar: «Bilirsən, ay Fatmanisə, o da onlardandı. Çox çəkməz, gəlib aparacaqlar».
Odur ki, məktubu oxuyandan sonra yandır. Qoy «ulika» qalmasın. Sənin polisə verib qurtulmağa pulun hardandı. Neçə ildi qapı-qapı gəzib dolaşırsan, yırtıq papaq və köhnə xurcunundan başqa heç nəyin yoxdu. Mənim fikrimi eləmə. Jurnalist tayfası arsız olar. Bir də ki, belə getsə bir azdan içəridə çöldəkindən maraqlı olacaq. Amma aparanda yaxşıları aparırlar, mənə dəyməzlər.
Soruşarsan niyə sənə yazıram? Bir balaca bərk gedən yerə mesaj göndərirsən, dalıyca bir qayma daş düşür təpənə, ətrafındakıları da xürd–xəşil eləyir. Dostlarıma, yəni qələmdaşlarıma deməkdən yorulmuşam: Bax, mənim kimi ünvansız yazın, onda başınız ağrımaz. Mənə elə gəlir ki, öndə olan və ən çox vurulan peşə olduğuna görə jurnalistikaya parta arxasından gəlməzlər. Oxumağın bura nə dəxli var, axı? Görürsən, ən səviyyəsiz jurnalistlər ekranların ulduzudur. Hərdən fikir də yürüdürlər (?!). Şəxsən mən ailə siyasətinin incəliklərini mənimsəyib, evdə lider seçkisində tam qələbə çalıb, mətbəxdə muxtariyyət quraraq bütün ailənin ərzaq ehtiyatını və bölüşdürülməsi məsələsini ələ alaraq, kişilərin mədəsi vasitəsiylə ürəklərinə lağım atandan sonra, uşaqların simasında tərəfkeş qazanıb sonda qaynana və «dövlətimizə» o tipli müdaxiləçilərin hamısını zərərsizləşdirərək jurnalistikaya gəlmək imkanı qazanmışam. Etiraf eləyirəm ki, bircə divan uğrunda döyüşləri uduzmuş və televizorun pultu kimi bəzi kompromislərə şüurlu sürətdə gedərək əvəzində xeyirli güzəştlər əldə eləmişəm. İndi necə bilirsən, mən bu cür qiymətli təcrübəmi bölüşməliyəm, yoxsa onsuz da həllini tapmayacaq problemlərdən yazmalıyam? Nə qədər yazarlar, «qaz yoxdu», «su gəlmir», «kimisə doğradılar, kəsdilər, asdılar», «jurnalistlərə azadlıq», «rüşvətxorlara ölüm!» - hamısı bekarə şeydi. İndi sənə yazıram ki, gəlməyinə az qalıb, bir az məlumat topla, bunları başa sal, qadası. Yoxsa mənim o boyda «təcrübəm» kar eləmir.
Burda havalar hələ ki, soyuqdu, əyin-başını möhkəm elə. Çuxanın yırtıq-yamağını tikməyə bi il vaxtın yetmir sənə? Gələrsən, aparıb «aeroportdan» sənə təzə çuxa da alarıq. Sən canın, zarafat eləmirəm! Amma onda heç kimin sənə yazığı gəlməyəcək. Camaatın gözü onsuz da tərəziydi, indi lap elektron tərəziyə çevrilib. Cibinə girənləri sən deyən ayırmasa da başqasının hesabını yaxşı bilir. Üzünə baxan kimi cibinin pulunu bir göz qırpımında hesablayırlar. Hə, bir də ki, ayaqqabına fikir ver. Şəhər dizəcən palçıq içindədi. Necə olmasa su çərçənbəsidi, yaz yağışıynan gör danışa bilərsən, ya yox. Onunla gəlişin bir yerə düşsə palçıqdan elə tanınmaz günə düşəcəksən ki, hamı səni dərsdən qayıdan müəllimə bənzədəcək. Bu məmləkətdə isə, özün bilirsən, müəllimdən qiymətsiz bir şey yoxdu. Onda səni müəllim kimi gözü yolda, cibi boş qoyacaqlar, inan mənə.
Bıy, köşəmin yeri doldu. Bundan o yana kəsəcəklər. Darıxma, hər çərşənbə yazacam, lap bayrama qədər...
Görüşərik!!!...